Прымушэнне дзяцей, замкнёных у сваіх дамах, працаваць - гэта форма рабства

Справа CN і V. супраць Францыі ад 11 кастрычніка 2012 г. датычыцца дзвюх сясцёр з Бурундзі, якія прыбылі ў Францыю ў 1995 г. і былі давераны членам сваёй сям'і, паколькі на момант падзей яны былі непаўналетнімі. Як толькі яны прыбылі, сям'я, якая іх прымала, пасяліла іх у падвале дома і прымусіла іх займацца ўсімі хатнімі справамі і паводзіла сябе з імі непаважліва. Папярэджаныя, сацыяльныя службы правялі расследаванне іх справы, і пара, якая звярнула іх у рабства, была прысуджана ў 2007 г. крымінальным судом Нанта. Аднак Апеляцыйны суд Версаля апраўдаў мужа і прысудзіў жонку да крымінальнага штрафу ў памеры 1500 еўра і выплаты сімвалічнага 1 еўра пацярпелым у якасці кампенсацыі шкоды і працэнтаў у якасці кампенсацыі маральнай шкоды. Касацыйная скарга пазоўнікаў была адхіленая, яны звярнуліся ў Еўрапейскі суд. Перш за ўсё, ён адзначае, што па сутнасці першы заяўнік, які не меў адукацыі, быў вымушаны нястомна працаваць і выконваць разнастайныя хатнія справы ; другая, будучы адукаванай, дапамагала сястры толькі зрэдку. Такім чынам, варта адзначыць, што толькі першы заяўнік можа падаць скаргу паводле артыкула 4 Канвенцыі. Суд заўважае, што « servitude з'яўляецца асаблівай кваліфікацыяй прымусовай або абавязковай працы або, іншымі словамі, прымусовай або абавязковай працы»  aggravé_cc781903-bb-94cde 136bad5cf58d_”. У гэтым выпадку фундаментальным элементам, які адрознівае падняволенне ад прымусовай або абавязковай працы ў сэнсе артыкула 4 Канвенцыі, з'яўляецца адчуванне ахвяры таго, што іх становішча нязменнае і што сітуацыя малаверагодна зменіцца. У сувязі з гэтым дастаткова таго, што гэта адчуванне грунтуецца на аб'ектыўных элементах, выкліканых або падтрымоўваных асобамі, якія здзейснілі дзеянні ». Такім чынам, улічваючы, што першая заяўніца лічыла, што яна залежная ад прымаючай сям'і, і баялася быць адпраўленай назад у сваю краіну, калі яна не будзе ім падпарадкоўвацца, трэба зрабіць выснову, што яе трымалі ў рабстве. Са свайго боку, дзяржава-адказчык мела, з аднаго боку, станоўчае абавязацельства эфектыўна расследаваць факты і, з другога боку, пакараць вінаватых у гэтых дзеяннях. Такім чынам, мела месца парушэнне артыкула 4 Канвенцыі.

Справа CN v Rauyame-Uni ад 13 кастрычніка 2013 года была распачата жанчынай з Уганды, якая прыбыла ў Вялікабрытанію ў 2002 годзе з дапамогай свайго стрыечнага брата, які даў ёй фальшывыя дакументы. Яна знайшла працу ў сямейнай пары, якая прымушала яе працаваць дзень і ноч, а яе зарплату выплачвалі пасярэдніку, які знайшоў ёй гэтую працу, і той плаціў ёй працэнт. Яна падала заяву ў паліцыю на рабства і прымусовую працу, але справа была спыненая. Усе яе апеляцыі не атрымалі поспеху на нацыянальным узроўні, заяўніца звярнулася ў Еўрапейскі суд, спасылаючыся на артыкул 4 Канвенцыі. Суд лічыць, што брытанскае заканадаўства, якое дзейнічала ў той час, не дазваляла непасрэдна караць за прыгон або рабства, а хутчэй за звязаныя з імі крымінальныя злачынствы. Адпаведна, з-за адсутнасці закона, які прызнаў бы прыгоннае становішча і рабства крымінальным злачынствам, сцвярджэнням заяўніка не было нададзена ніякай вагі. Адпаведна, мела месца парушэнне артыкула 4.